نوئل کارول از پنج کتاب مهم حوزه فلسفه هنر می گوید - مجله نازلارا

کارول در متن پیش رو پنج کتاب مهم در زمینه فلسفه هنر را معرفی می کند:

بوطیقا، اثر ارسطو: اغلب تصور می شود که این کتاب پاسخی به حمله افلاطون به شعر است. افلاطون ادعا می کند که شاعران فاقد دانش هستند و شعر احساسات را تحریک می کند. ارسطو، شاگرد افلاطون، علیه مرشدش استدلال می کند که شاعران دارای دانش هستند - به ویژه دانشی درباره رفتار انسان ها - و تراژدی احساسات را به جای برانگیختن فکر آنها اصلاح می کند. این کتاب همچنین یک رساله بینش گر درباره روایت است، رساله ای که هنوز بر نویسندگان کتاب های راهنمای فیلمنامه نویسی امروز تأثیر می گذارد.

هنر، اثر کلایو بل: این کتاب در معرفی دنیای انگلیسی زبان به هنر مدرن بسیار مؤثر بود. این اثر به خوانندگان آموخت که چگونه از نئو امپرسیونیسم قدردانی کنند و همچنین کمکی اساسی به فلسفه انگلیسی-آمریکایی بود. با تلاش برای پاسخ به این سؤال که هنر چیست؟، بل دستور کار فیلسوفان بعدی را تنظیم کرد که در پی ارائه تعریفی از هنر بودند. پاسخ خود بل این است که چیزی هنر است اگر و تنها اگر دارای شکل مهمی باشد که خود عامل عواطف زیبایی شناختی باشد. تاکید بل بر فرم ، او را به عنوان یکی از برجسته ترین فرمالیست های فلسفی معروفیت بخشید.

زیبایی شناسی: مسائلی در فلسفه نقد، اثر مونرو سی بیردزلی: این اثر ابتدا در سال 1958 به عنوان یک کتاب درسی منتشر شد، طی سال های آینده به عنوان منبعی از نظریه زیبایی شناسی هنر شناخته شد. این کتاب نشان می دهد چیزی هنر است فقط در صورتی که با این نیت ساخته شده باشد که از تجربه زیبایی شناختی معینی برخوردار شود. بیردزلی به دلیل تأکیدش بر تجربه زیبایی شناختی، از مفهوم خودمختاری هنر دفاع کرد، یعنی این ایده که هنر اساساً مستقل از سایر اعمال اجتماعی است. با استفاده از این لنز، بیردزلی طیف قابل توجهی از موضوعات از جمله ادبیات، داستان، نمایش تصویری، نقد و تفسیر را بررسی می کند.

زبان های هنر، اثر نلسون گودمن: نلسون گودمن، به دلیل معروفیتش به عنوان متافیزیکدان و معرفت شناس، هنگامی که توجه خود را به فلسفه هنر معطوف کرد، اعتبار بی سابقه ای به زیبایی شناسی بخشید. گودمن در کتاب خود هنر را به عنوان یک سیستم نمادی که ساختارهای اصلی آن شامل بازنمایی، مثال زدن و بیان است، می داند. گودمن با توجه به تأکیدش بر نمادگرایی، پروژه های هنری مانند تصویرسازی را متعارف می دانست و معتقد بود که اعتقاد ما به واقع گرایی بازنمایی های تصویری صرفاً مربوط به عادت ما به سبک های مختلف است. زبان های هنر کتابی است که به دلیل سبک ادبی جسورانه و جذابش قابل توجه است.

پس از سرانجام هنر: هنر معاصر و پژمردگی تاریخ: این کتاب ترکیبی شگفت انگیز از فلسفه هنر، فلسفه تاریخ هنر و نقد هنر است. آرتور دانتو فقید نه تنها یک فیلسوف برجسته بود، بلکه یک منتقد هنری برنده جوایز نیز بود. در این کتاب، دانتو افول و سقوط مدرنیسم (که او آن را سرانجام هنر توصیف می کند) و ظهور لحظه هنری کنونی ما را دنبال می کند که می توان آن را به عنوان دوران کثرت گرایی پسا تاریخی توصیف کرد. دانتو، به پیروی از هگل، تعریفی جزئی از اثر هنری را به عنوان معنایی تجسم یافته پیشنهاد می کند - از این طریق به چالش کشیدن پرسش چیستی هنر - همانطور که از طریق کلایو بل مطرح شد.

https://shepherd.com/best-books/philosophy-that-surveys-the-arts