آقای خسرو شکیبایی من دوست تلفنی شما هستم - مجله نازلارا

دهاقان یکی از شهر های استان اصفهان و در نود کیلومتری جنوب شرقی مرکز استان است. آن موقع اغلب ساکنان آنجا را عشایر ترک قشقایی و مهاجران جنگی خوزستان تشکیل می دادند. دانشگاه آزاد دهاقان در آن موقع یکی از معروف ترین دانشگاه های آزاد در ایران و استان اصفهان بود. آنجا با چند دانشجوی خوشفکر از جمله کیهان خانجانی که امروز از داستان نویسان مدرن و مطرح است، آشنا شدم. همچنین با علی حوانکی قشقایی آشنا شدم که مشتری ثابت سینما بود.

علی به تمام معنا عاشق سینما و در عین حال شیفتگی او به شکیبایی عجیب بود. علی تا آن موقع همه فیلم های شکیبایی را بار ها و بار ها دیده بود، آن هم در شهر کوچکی که تا آن موقع رنگ سینما به خود ندیده بود و حتی سینمای خانگی به وسیله ویدیو کلوپ ها به خانه ها راه نیافته بود. آن طور که تعریف می کرد مجبور بوده برای تماشای فیلم های شکیبایی به اصفهان سفر کند. شیفتگی او ربطی به احساسات و حال و هوای نوجوانی نداشت. می توانست ساعت ها درباره نقش ها و لحظه های بکر بازی شکیبایی حرف بزند.

نکته جالب و عجیب اینکه انتخاب های او از بهترین فیلم ها و سکانس های شکیبایی با انتخاب منتقدان سینمایی همسویی قریبی داشت. این احتمال هم که گزینه ها را در نشریات سینمایی خوانده باشد، منتفی بود. به این دلیل ساده که او سواد خواندن و نوشتن نداشت. خلاصه علی در نوع خود آدم بی نظیری بود. اما درک ساده انگارانه ای از مناسبات و روابط بازیگران سینما و به خصوص سوپراستار ها با علاقه مندان خود داشت.

به زعم او مدیر سینما این میزان نفوذ داشت که بتواند امکان آشنایی و دیدار امثال او با بازیگران سینما را فراهم کند. با چنین ذهنیتی یک روز صبح با عجله و هیجان و نفس زنان آمد سینما و با لحن ملتسمانه گفت؛ خسرو اومده میمه سریال بازی کنه. یه کاری کن ببینمش. با چنان سادگی گفت خسرو که ماندم چطور می گردد این احساس نزدیکی صمیمانه و در عین حال شکننده را نسبت به چنین درخواست غیرمعقول متقاعد کرد. آن روز ها امرالله احمدجو در میمه اصفهان مشغول ساختن سریال تفنگ سرپر بود.

اصرار علی و انکار من افاقه نکرد که نکرد. شاید اشتباه از من بود که پیش تر و بیش از هر چیز از تواضع و فروتنی شکیبایی برای او گفته بودم. آن قدر اشک ریخت و التماس کرد که از باب برطرف تکلیف یادداشت کوتاهی به این مضمون نوشتم، آقای شکیبایی حامل نامه یکی از شیفتگان شماست. مورد ملاطفت قرار بدهید. با سپاس فراوان دوست تلفنی شما....

علی یادداشت را با دقت تا زد و گذاشت جیب بغل کت مندرسی که اغلب تابستان و زمستان به تن داشت. صورت مرا بوسید و با عجله رفت. در آن لحظه تنها آرزوی زندگی ام رسیدن علی به خسرو و ملاطفت او به این نوجوان عاشق بود. علی رفت و من کنجکاو آخر و عاقبت کار ماندم. دو هفته گذشت و از علی خبری نشد. آنچه بیشتر آزارم می داد شرمندگی نزد جوانکی بود که همه احساس و رویاهایش را به تکه کاغذی که به دست او داده، گره زده بود.

علی آن قدر نیامد و مرا در بی خبری گذاشت که مطمئن شدم چنان یادداشت کوچک و کوتاه و متوقعانه برای چنان درخواستی بسیار متوهمانه بوده. تا روزی که علی دوباره هراسان و هیجان زده و این بار با ظرفی از کره و ماست وارد دفتر سینما شد. بدون هیچ شرح در آغوشم گرفت و غرق بوسه کرد. فقط توانستم حدس بزنم پیروز شده شکیبایی را از نزدیک ببیند و نه بیشتر. دیدن شکیبایی، اما تنها بخشی از رویای محقق شده علی بود.

آن طور که تعریف کرد توانسته بود از هفت خوان رستم بگذرد و وارد کمپ گردد. بعد با اصرار احمدجو را ببیند و یادداشت را به او بدهد. احمدجو هم شاید تحت تاثیر صمیمیت و سادگی علی را می برد پیش شکیبایی و یادداشت را به او می دهد. علی با ذوق و اشک از اولین لحظه دیدن شکیبایی می گفت و اینکه آن قدر او را بوسیده که کم مانده حال خسرو به هم بخورد.

دیدار علی با خسرو به همین جا ختم نمی گردد. ظاهرا شکیبایی هم به نوعی تحت تاثیر علی قرار می گیرد. شاید به همین دلیل از احمدجو می خواهد نقش کوتاهی برای علی در سریال دست و پا کند. به این ترتیب علی در چند صحنه داخلی مسجد در سریال بازی می نماید. دو هفته ای هم پیش اکیپ می ماند و کار خدماتی می نماید. آن طور که می گفت برخی شب ها را کنار شکیبایی سپری می نماید.

ماجرا ادامه می یابد. آن طور که شکیبایی بعد ها تعریف کرد او را به نازنین تعبیر کرد و همین سبب می گردد بعد از آن علی چندبار به خانه شکیبای سینمای ایران برود. من که تا مدت ها از توجه و بزرگواری شکیبایی به خود می بالیدم، بعد از آن ماجرا و در اولین تماس تلفنی با شکیبایی متوجه شدم او دو روز بعد از خواندن آن یادداشت توانسته هویت نویسنده آن را به خاطر بیاورد.